Ik groeide op in een klein dorp aan de A4 tussen Amsterdam en Leiden met het geblokte aquaduct als herkenningspunt. De vliegtuigen maakte een ruime bocht boven ons dorp om een mooie lijn te vormen voor de kaagbaan van Schiphol. Ons dorp kenmerkte zich door de kassenbouw, de bloemenveiling en een watertoren met een enorme tulp erop. Ik woonde met mijn ouders langs een doorgaande weg, een hoofdweg in de gemeente Alkemade. Ons huis stond op steenworp afstand van het asfalt waar per dag vele auto’s overheen reden. Met mijn kin in mijn handen en ellebogen op de vensterbank tuurde ik naar buiten en keek ik naar de auto’s die voorbij kwamen. Mijn passie voor auto’s groeide iedere dag. Kleur, merk, snelheid, groot, klein, mooi, lelijk, chique, aso, lawaaierig, stil, vriendelijk, agressief, alles kwam voorbij. Als het buiten donker was zag ik al van verre welk merk en type het was en al snel had ik favorieten. Ik speelde als jongetje dagelijks met mijn autootjes. Alleen of met vriendjes. Tot grote ergernis van vriendjes, hoorde ik later, hield ik bij het keuzemoment altijd de mooiste, schadevrije en snelste exemplaren voor mezelf. Nu vraag ik mij weleens af hoe dat ging? Je gaat spelen, hoe begint dat en wat doe je dan met zo’n autootje in je handen… ach, soms maar goed dat iets vervaagt wat geweest is. Dan komt het weer aan op je fantasie. Als jongetje vond ik auto’s al fantastisch! Vooral de look & feel. Het uiterlijk (de aerodynamica, interieur, de carrosserie en de kleur), merk en/of type en de prijs bepaalde of ik een auto mooi vond. Ook het geluid van de auto mocht niet ontbreken. Grommend en gillend, dat waren de beste! En wat grilligheid in een stationair draaiende motor was als een prachtig muziekstuk. Het leek soms wel of de auto aan het praten was. Wanneer ik met mijn moeder door de winkelstraat liep gingen we altijd wel een speelgoedwinkel in en gaf ik mijn ogen de kost. Ik vond het echt prachtig om al die verschillende modellen te bekijken. Op zoek naar dat ene model die er natuurlijk nooit tussen stond. Ik speelde met schaalmodellen van 1:24. De details van de verschillende speelgoedmerken waren goed te zien. Siku en Matchbox waren voor mij degene met de meest realistische uitstraling en ‘reden’ het lekkerst. Hahaha…. Op de onderkant stond dan het merk, type, bouwjaar en maximum snelheid. De 1:18 modellen volgde pas op latere leeftijd en waren alleen om naar te kijken en te poetsen. Ze stonden dan ook in een speciale vitrinekast. Autootjes, ze gingen mee naar familie, vrienden, het restaurant, op vakantie, ze waren er nagenoeg altijd bij. En als ik ze niet bij me had fantaseerde ik er wel over. Helemaal nog niet bezig met de vraag welke ik later zou hebben of besturen, maar gewoon als kind spelen in het moment. Speelgeluiden maken, slippen, racen, achteruit rijden, remmen en optrekken. Overal hoorde een ander geluid bij, net als in het echt. Bij vrachtauto’s een wat schrapend geluid, een piep bij achteruit rijden en de pssssh met aansluitend een hoge piep bij het tot stilstand komen van het enorme voertuig. Auto’s, je kunt van ze houden, bewonderen, eraan ergeren, afschuwelijk vinden, maar ze zijn er. Het zijn net mensen… met al hun eigenaardigheden, mankementen, unieke kenmerken en kwaliteiten. Het jongetje in mij is nooit verdwenen, nog steeds geniet ik ontzettend van auto’s en hun bestuurders. Iedere keer dat ik in de auto stap ben ik een gelukkig mens. Het geeft mij een gevoel van vrijheid, mijn eigen bubbel.
Wat een gewone competitiedag zou worden bij een tennisvereniging in Hilversum werd een buitengewoon bijzondere ervaring. Op zaterdagochtend verzamelen we bij onze club, met één van de ouders rijden we naar Hilversum voor een competitiedag. Dan was mijn hoop gevestigd op die ouder met de mooiste auto. Om je een beeld te geven. In mijn jeugd heb ik veel op de tennisbaan gestaan. Dé grote vraag bij een tenniswedstrijd was toch wel tegen wie ik stond te tennissen, de tegenstander of mezelf? Als ik de baan op stapte voor een wedstrijd veranderde er iets in mij waarbij zenuwen, faalangst, onzekerheid hun werk deden. Alsof er op de baan iets uitgevochten moest worden, zo voelde het. Laat ik zeggen dat het in veel gevallen zeer oncomfortabel aanvoelde en ik regelmatig wat onsportief gedrag vertoonde. Ik was ook gevoelig voor onrecht, als iemand een puntje probeerde te pikken of als ik daar alleen al het idee van had was ik in alle staten. In een potje vrij spelen had ik daar minder last van en ging het allemaal wat rustiger en had ik veel lol. Daar waar ik als jongetje veel plezier beleefde door met autootjes te spelen ging ik als tiener met heel veel plezier met mijn vrienden naar de tennisvereniging. Terug naar de route richting Hilversum. Het leek toen een wereldreis, inmiddels weet ik dat het nog niet eens een uurtje rijden was. Onderweg geniet ik nog steeds van al het moois wat voorbij komt en zie ik ook die man met zijn vinger in zijn neus achter het stuur of die zwaaiende kinderen op de achterbank. Als je ouder wordt gaan ook die andere dingen je opvallen toch? Soms zie je een bestuurder die je helemaal niet verwacht bij de auto waar ie in zit, een andere keer is het de perfect match! We rijden Hilversum in, de Soestdijkerstraatweg om precies te zijn. Na een paar honderd meter zie ik een rode gloed in mijn linker ooghoek, … wat was dat? Er staat met grote letters Ferrari op de gevel en de gele vlaggen voorzien van het steigerende paard wapperen langs de weg. Ik geef een gil en blijf nog even achterom kijken. Deze had ik niet aan zien komen en ik voel de kick van al dat moois. Een showroom vol met Ferrari’s! Het geluid, de kleur, niet één hetzelfde, de passie, er komt zoveel samen als ik hier naar kijk. Mijn hart gaat er letterlijk sneller van kloppen, zelfs terwijl ik dit stukje schrijf. FANTASTISCH! Tussen die dag en dit moment heb ik inmiddels in vier exemplaren mogen rijden en ben ik twee keer bij de fabriek geweest, je mag gerust zeggen dat ik Ferrari écht het mooiste merk vind in het autolandschap. Mijn rijervaringen in deze bolides ga ik uiteraard met je delen in andere blogs. Bij de eerste gelegenheid tussen de tenniswedstrijden loop ik naar de showroom van de dealer om mij te verlekkeren. Niet alleen in de showroom, maar ook daaronder zie je de mooiste exemplaren staan. Naar binnen durfde ik toen niet, pas jaren later zet ik een voet op die heilige grond (tikje overdreven natuurlijk). Wat een gewone competitiedag leek te worden, werd een dag die ik tot op heden niet ben vergeten. De droom van een tiener die ineens werkelijkheid werd door zo dicht bij een Ferrari te staan dat je hem bijna aan kunt raken. In de hoop dat er een bolide het terrein op komt blijf ik nog even staan, maar helaas kan ik niet lang blijven. De show must go on op de tennisbaan.
Ik groeide op in een klein dorp aan de A4 tussen Amsterdam en Leiden met het geblokte aquaduct als herkenningspunt. De vliegtuigen maakte een ruime bocht boven ons dorp om een mooie lijn te vormen voor de kaagbaan van Schiphol. Ons dorp kenmerkte zich door de kassenbouw, de bloemenveiling en een watertoren met een enorme tulp erop. Ik woonde met mijn ouders langs een doorgaande weg, een hoofdweg in de gemeente Alkemade. Ons huis stond op steenworp afstand van het asfalt waar per dag vele auto’s overheen reden. Met mijn kin in mijn handen en ellebogen op de vensterbank tuurde ik naar buiten en keek ik naar de auto’s die voorbij kwamen. Mijn passie voor auto’s groeide iedere dag. Kleur, merk, snelheid, groot, klein, mooi, lelijk, chique, aso, lawaaierig, stil, vriendelijk, agressief, alles kwam voorbij. Als het buiten donker was zag ik al van verre welk merk en type het was en al snel had ik favorieten. Ik speelde als jongetje dagelijks met mijn autootjes. Alleen of met vriendjes. Tot grote ergernis van vriendjes, hoorde ik later, hield ik bij het keuzemoment altijd de mooiste, schadevrije en snelste exemplaren voor mezelf. Nu vraag ik mij weleens af hoe dat ging? Je gaat spelen, hoe begint dat en wat doe je dan met zo’n autootje in je handen… ach, soms maar goed dat iets vervaagt wat geweest is. Dan komt het weer aan op je fantasie. Als jongetje vond ik auto’s al fantastisch! Vooral de look & feel. Het uiterlijk (de aerodynamica, interieur, de carrosserie en de kleur), merk en/of type en de prijs bepaalde of ik een auto mooi vond. Ook het geluid van de auto mocht niet ontbreken. Grommend en gillend, dat waren de beste! En wat grilligheid in een stationair draaiende motor was als een prachtig muziekstuk. Het leek soms wel of de auto aan het praten was. Wanneer ik met mijn moeder door de winkelstraat liep gingen we altijd wel een speelgoedwinkel in en gaf ik mijn ogen de kost. Ik vond het echt prachtig om al die verschillende modellen te bekijken. Op zoek naar dat ene model die er natuurlijk nooit tussen stond. Ik speelde met schaalmodellen van 1:24. De details van de verschillende speelgoedmerken waren goed te zien. Siku en Matchbox waren voor mij degene met de meest realistische uitstraling en ‘reden’ het lekkerst. Hahaha…. Op de onderkant stond dan het merk, type, bouwjaar en maximum snelheid. De 1:18 modellen volgde pas op latere leeftijd en waren alleen om naar te kijken en te poetsen. Ze stonden dan ook in een speciale vitrinekast. Autootjes, ze gingen mee naar familie, vrienden, het restaurant, op vakantie, ze waren er nagenoeg altijd bij. En als ik ze niet bij me had fantaseerde ik er wel over. Helemaal nog niet bezig met de vraag welke ik later zou hebben of besturen, maar gewoon als kind spelen in het moment. Speelgeluiden maken, slippen, racen, achteruit rijden, remmen en optrekken. Overal hoorde een ander geluid bij, net als in het echt. Bij vrachtauto’s een wat schrapend geluid, een piep bij achteruit rijden en de pssssh met aansluitend een hoge piep bij het tot stilstand komen van het enorme voertuig. Auto’s, je kunt van ze houden, bewonderen, eraan ergeren, afschuwelijk vinden, maar ze zijn er. Het zijn net mensen… met al hun eigenaardigheden, mankementen, unieke kenmerken en kwaliteiten. Het jongetje in mij is nooit verdwenen, nog steeds geniet ik ontzettend van auto’s en hun bestuurders. Iedere keer dat ik in de auto stap ben ik een gelukkig mens. Het geeft mij een gevoel van vrijheid, mijn eigen bubbel.
Wat een gewone competitiedag zou worden bij een tennisvereniging in Hilversum werd een buitengewoon bijzondere ervaring. Op zaterdagochtend verzamelen we bij onze club, met één van de ouders rijden we naar Hilversum voor een competitiedag. Dan was mijn hoop gevestigd op die ouder met de mooiste auto. Om je een beeld te geven. In mijn jeugd heb ik veel op de tennisbaan gestaan. Dé grote vraag bij een tenniswedstrijd was toch wel tegen wie ik stond te tennissen, de tegenstander of mezelf? Als ik de baan op stapte voor een wedstrijd veranderde er iets in mij waarbij zenuwen, faalangst, onzekerheid hun werk deden. Alsof er op de baan iets uitgevochten moest worden, zo voelde het. Laat ik zeggen dat het in veel gevallen zeer oncomfortabel aanvoelde en ik regelmatig wat onsportief gedrag vertoonde. Ik was ook gevoelig voor onrecht, als iemand een puntje probeerde te pikken of als ik daar alleen al het idee van had was ik in alle staten. In een potje vrij spelen had ik daar minder last van en ging het allemaal wat rustiger en had ik veel lol. Daar waar ik als jongetje veel plezier beleefde door met autootjes te spelen ging ik als tiener met heel veel plezier met mijn vrienden naar de tennisvereniging. Terug naar de route richting Hilversum. Het leek toen een wereldreis, inmiddels weet ik dat het nog niet eens een uurtje rijden was. Onderweg geniet ik nog steeds van al het moois wat voorbij komt en zie ik ook die man met zijn vinger in zijn neus achter het stuur of die zwaaiende kinderen op de achterbank. Als je ouder wordt gaan ook die andere dingen je opvallen toch? Soms zie je een bestuurder die je helemaal niet verwacht bij de auto waar ie in zit, een andere keer is het de perfect match! We rijden Hilversum in, de Soestdijkerstraatweg om precies te zijn. Na een paar honderd meter zie ik een rode gloed in mijn linker ooghoek, … wat was dat? Er staat met grote letters Ferrari op de gevel en de gele vlaggen voorzien van het steigerende paard wapperen langs de weg. Ik geef een gil en blijf nog even achterom kijken. Deze had ik niet aan zien komen en ik voel de kick van al dat moois. Een showroom vol met Ferrari’s! Het geluid, de kleur, niet één hetzelfde, de passie, er komt zoveel samen als ik hier naar kijk. Mijn hart gaat er letterlijk sneller van kloppen, zelfs terwijl ik dit stukje schrijf. FANTASTISCH! Tussen die dag en dit moment heb ik inmiddels in vier exemplaren mogen rijden en ben ik twee keer bij de fabriek geweest, je mag gerust zeggen dat ik Ferrari écht het mooiste merk vind in het autolandschap. Mijn rijervaringen in deze bolides ga ik uiteraard met je delen in andere blogs. Bij de eerste gelegenheid tussen de tenniswedstrijden loop ik naar de showroom van de dealer om mij te verlekkeren. Niet alleen in de showroom, maar ook daaronder zie je de mooiste exemplaren staan. Naar binnen durfde ik toen niet, pas jaren later zet ik een voet op die heilige grond (tikje overdreven natuurlijk). Wat een gewone competitiedag leek te worden, werd een dag die ik tot op heden niet ben vergeten. De droom van een tiener die ineens werkelijkheid werd door zo dicht bij een Ferrari te staan dat je hem bijna aan kunt raken. In de hoop dat er een bolide het terrein op komt blijf ik nog even staan, maar helaas kan ik niet lang blijven. De show must go on op de tennisbaan.